Fah kaewsiwarit

14  March – 15 May 2013 # NEW ZEALAND

สวัสดีค่ะทุกทุกคน เราชื่อว่า ฟ้า เราได้มีโอกาสเดินทางไปประเทศ

นิวซีแลนด์  กับโครงการยูซีอีรุ่นเดือนเมษายนปี 2013

ในตอนนั้นเรากำลังขึ้นชั้น ม.3 เรามีความคิดอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน

มานานแล้ว อยากลองใช้ชีวิตนักเรียนแลกเปลี่ยนดูซักครั้ง

แล้วยูซีอีก็ทำให้เรามีโอกาสนั้น เริ่มแรกเลยเริ่มจากวันปฐมนิเทศ

เป็นวันที่ทุกทุกคนจะได้เจอเพื่อนร่วมกลุ่มและรู้ข้อมูลต่างๆอย่างละเอียด

เราได้เจอเพื่อนในกลุ่มเรามีทั้งหมด 20 คน ในวันนั้นทุกคนรู้จักกันและก็สนิทกัน

ในระดับหนึ่งเพราะได้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างร่วมกันผ่านมาประมานอาทิตย์กว่าๆ

เป็นวันที่ต้องเดินทาง  จำได้ว่าวันนั้นคือวันที่ 14 มีนาคม

 

   เราใช้เวลาประมาน 12 – 13 ชม. ในการเดินทางไปประเทศนิวซีแลนด์และ

เปลี่ยนเครื่องที่ประเทศออสเตรเลียประมาณหนึ่งชั่วโมง ในช่วงเวลานั้นตื่นเต้น

มากเพราะรู้สึกว่า สิ่งที่จะเจอภายในเวลาข้างหน้าต้องเป็นเรื่องสนุกมากแน่ๆ

แต่ที่ตื่นเต้นมากที่สุดและกลัวมากที่สุดคือการสื่อสาร เราไม่ค่อยเก่ง

ภาษาอังกฤษเท่าไหร่ ตอนไปที่นั่นแรกๆก็เกิดอาการฟังไม่ค่อยออก

พูดไม่ค่อยได้ ทำเอาท้อๆเครียดๆอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน แต่สักพักก็เริ่มชินและ

สื่อสารได้ก็ลั้ลลาทันทีหลังจากนั้น

  

นิวซีแลนด์เป็นเกาะสองเกาะคือเกาะเหนือกับเกาะใต้เราได้อยู่เกาะใต้เมืองที่เราได้ไปอยู่คือ  Ashburton

เป็นเมืองเล็กๆสงบๆ อยู่ห่างจาก Christchurch ไม่มากนักถ้านั่งรถก็ประมานหนึ่งชม.เอง

…ตอนเจอโฮสครั้งแรกตื่นเต้นมากๆเพราะกลัวจะสื่อสารไม่รู้เรื่องเกิดฟังไม่ออกพูดไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็คงอยากตาย

เพราะต้องอยู่ไปอีก 9 อาทิตย์ ตอนเจอครั้งแรก  เขาก็ทักทายเรา และก็พาไปบ้าน เราเดินสำรวจบ้านอยู่นิดนึง

ก็ออกไปเล่นกับลูกชายโฮสสองคน  ล้ะก็รูมเมตเราคนไทยหนึ่งคน โฮสแม่เราชื่อ ลูอิส ส่วน  โฮสพ่อชื่อนีล

โฮสเทคแคร์ดีมากๆ รู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวนี้ชั่วขณะหนึ่ง อยากได้อะไรก็บอกเขาเขาจะหาให้

อยากกินอะไรเขาก็ทำให้ โฮสดีมากๆจนเกรงใจ โฮสบอกสามารถกินของที่อยู่ในตู้เย็นได้ตามสบาย

 แต่ก็เกรงใจไม่กล้ากินมาก  ทั้งๆที่ความรู้สึกจริงๆอยากโซ้ยให้หมดตู้เย็นไปเลยยยยยยยยยยยยยย

 

  

 

….โรงเรียนที่เราไปเรียนคือ  Ashburton college

เราชอบโรงเรียนนี้มากดูสงบๆและสวยดี ที่สำคัญ นักเรียนเค้าก็ไม่แออัดเท่าที่ไทยด้วยอยู่ที่พันนิดๆ

ไม่ถึงขนาดสองสามพันแบบโรงเรียนที่ไทย เพื่อนๆก็อัธยาศัยดีมากด้วย เมื่อเรามาโรงเรียนสิ่งที่จะได้ทำคือ

เรียนภาษาอังกฤษปรับพื้นฐานก่อนในช่วงเช้า ไปทานอาหารกลางวันกับบัดดี้และเข้า Normal Classes

 

ในตอนบ่ายเราได้บัดดี้สองคนชื่อ เอมี่ กับ ลิบบี้ เป็นเพื่อนชาวนิวซีแลนด์ที่จะคอยดูแลเราตอนอยู่ที่

โรงเรียนสองคนนี้ก็ดูแลเทคแคร์ดีแต่บางครั้งก็โหดไปหน่อยจนเราหนีไปหลบที่อื่น มานึกตอนนี้ก็รู้สึกผิดมากๆๆ

เพราะสองคนนี้นิสัยดีและเซนซิทีพ มากจริงๆ เราได้รู้จักเพื่อนมากมายที่โรงเรียนแห่งนี้ได้เจอกับสิ่งใหม่ๆ

ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ได้ประสบการณ์และความทรงจำที่ดีมากจริงๆ มิตรภาพที่ดีจากเพื่อนๆ และโฮสที่น่ารัก

ทุกๆวัน โฮสจะทำอาหารกลางวัน  ให้เอามาโรงเรียนเสมอ  ทุกวันนี้เวลากินข้าวที่โรงเรียนยังแอบนึกถึง

อาหารกลางวันง่ายๆ  แซนวิช  ผลไม้  เค้กและคุกกี้  โลเคชั่นก็สบายๆ กลางสนามหญ้า สนามรักบี้ที่โรงเรียน

แอชเบอตัน  เสียงพูดคุยของเพื่อนๆและไลฟ์สไตล์ของเด็กแอชเบอตันหลายๆคน  ไหนจะห้องเรียนคณิตที่

แสนน่าเบื่อแต่ก็ทำให้สนุกขึ้นมาได้ หรือแอบกินขนมกับเพื่อนในชั้นเรียนวิทย์ หรือ คาบดราม่าที่ได้เล่นเกมส์

และ มีความทรงจำดีมากมาย หรือ จะเป็นห้องเรียนดนตรีที่ครึกครื้นไปทั้งห้อง  คลาสเย็บปักถักร้อยที่นั่งตัด

กางเกงลายสตรอวเบอรี่สีชมพูขึ้นมาได้ตั้ง 1 ตัว ทุกๆอย่างยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำไม่เคยจางหายไป

 

ที่เราอยากบอกคืออย่ากลัวเลยที่จะพูดภาษาอังกฤษเราก็ไม่เก่งเหมือนกัน แต่เราก็ฝึกฝนและพยายาม

จนอยู่รอดมาได้ 9 อาทิตย์ แม้ช่วงแรกๆจะท้ออยู่บ้างที่ฟังสำเนียงคนนิวซีแลนด์ไม่ค่อยออก เช่นคำว่า Yes

เราอ่านและออกเสียงคือเยส แต่ คนนิวซีแลนด์อ่าน ยีส เราแบบอ้ากก ปวดหัว แต่รู้สึกดีหน่อยตอนอยู่กับโฮส

เพราะโฮสเราเป็นคนอังกฤษสำเนียงฟังง่าย

เรายังคงจำได้ทุกๆอย่าง  มันเป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ เราเชื่อว่าเพื่อนๆที่เคยไปกับยูซีอีหลายคนก็คงจะได้

ความทรงจำดีๆกลับมาเช่นกัน และยังคงจำมันได้จนถึงทุกวันนี้  ทุกฉากทุกตอนทุกวันนี้เรานั่งนึกยังคิดถึง

ทุกทุกคนเลย

 

ในวันสุดท้ายของการอยู่นิวซีแลนด์โฮสและบัดดี้เรามาส่งที่หน้าโรงเรียนเพื่อขึ้นรถบัสไปสนามบิน เป็นช่วงเวลา

แห่งการดราม่า จำได้ว่ามองไปรอบๆก็เจอแต่คนร้องไห้กอดคอกันเตรียมจากลาไปในที่ที่ไกลแสนไกลลล…

ในตอนนั้นเป็นเวลาที่เศร้ามากจริงๆ ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ในตอนนั้นอยากขอเวลาอยู่ต่ออีกซักนิดแต่ก็ทำ

ไม่ได้พอขึ้นรถบัสมาแล้วยังร้องต่อ พอถึงสนามบินหลายๆคนก็เริ่มดีขึ้น ในตอนนั้นเป็นเวลาเย็นๆแล้ว ทุกคนเริ่ม

หลับพักผ่อน ยังเหลือเวลาอีก  12 – 13 ชม. ที่จะได้อยู่กับเพื่อนคนไทย  เพราะเมื่อถึงไทย ต่างคนต่างก็ต้อง

แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง  เพื่อนคนไทยก็สนิท  และรัก ไม่แพ้เพื่อนที่นิวซีแลนด์เลย  การเดินทาง

ครั้งนี้เป็นความทรงจำที่มีค่าและ มีความหมายมาก  ได้อะไรหลายๆอย่างกลับมาตั้งมากมาย มิตรภาพ เพื่อน

ประสบการณ์  ถ้าเพื่อนๆมีโอกาส   ก็ไปกับโครงการนี้เถอะค่ะ ดีมากจริงๆ ^^