Fah kaewsiwarit
14 March – 15 May 2013 # NEW ZEALAND
สวัสดีค่ะทุกทุกคน เราชื่อว่า ฟ้า เราได้มีโอกาสเดินทางไปประเทศ
นิวซีแลนด์ กับโครงการยูซีอีรุ่นเดือนเมษายนปี 2013
ในตอนนั้นเรากำลังขึ้นชั้น ม.3 เรามีความคิดอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน
มานานแล้ว อยากลองใช้ชีวิตนักเรียนแลกเปลี่ยนดูซักครั้ง
แล้วยูซีอีก็ทำให้เรามีโอกาสนั้น เริ่มแรกเลยเริ่มจากวันปฐมนิเทศ
เป็นวันที่ทุกทุกคนจะได้เจอเพื่อนร่วมกลุ่มและรู้ข้อมูลต่างๆอย่างละเอียด
เราได้เจอเพื่อนในกลุ่มเรามีทั้งหมด 20 คน ในวันนั้นทุกคนรู้จักกันและก็สนิทกัน
ในระดับหนึ่งเพราะได้ทำกิจกรรมหลายๆอย่างร่วมกันผ่านมาประมานอาทิตย์กว่าๆ
เป็นวันที่ต้องเดินทาง จำได้ว่าวันนั้นคือวันที่ 14 มีนาคม
เราใช้เวลาประมาน 12 – 13 ชม. ในการเดินทางไปประเทศนิวซีแลนด์และ
เปลี่ยนเครื่องที่ประเทศออสเตรเลียประมาณหนึ่งชั่วโมง ในช่วงเวลานั้นตื่นเต้น
มากเพราะรู้สึกว่า สิ่งที่จะเจอภายในเวลาข้างหน้าต้องเป็นเรื่องสนุกมากแน่ๆ
แต่ที่ตื่นเต้นมากที่สุดและกลัวมากที่สุดคือการสื่อสาร เราไม่ค่อยเก่ง
ภาษาอังกฤษเท่าไหร่ ตอนไปที่นั่นแรกๆก็เกิดอาการฟังไม่ค่อยออก
พูดไม่ค่อยได้ ทำเอาท้อๆเครียดๆอยู่พักหนึ่งเหมือนกัน แต่สักพักก็เริ่มชินและ
สื่อสารได้ก็ลั้ลลาทันทีหลังจากนั้น
นิวซีแลนด์เป็นเกาะสองเกาะคือเกาะเหนือกับเกาะใต้เราได้อยู่เกาะใต้เมืองที่เราได้ไปอยู่คือ Ashburton
เป็นเมืองเล็กๆสงบๆ อยู่ห่างจาก Christchurch ไม่มากนักถ้านั่งรถก็ประมานหนึ่งชม.เอง
…ตอนเจอโฮสครั้งแรกตื่นเต้นมากๆเพราะกลัวจะสื่อสารไม่รู้เรื่องเกิดฟังไม่ออกพูดไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็คงอยากตาย
เพราะต้องอยู่ไปอีก 9 อาทิตย์ ตอนเจอครั้งแรก เขาก็ทักทายเรา และก็พาไปบ้าน เราเดินสำรวจบ้านอยู่นิดนึง
ก็ออกไปเล่นกับลูกชายโฮสสองคน ล้ะก็รูมเมตเราคนไทยหนึ่งคน โฮสแม่เราชื่อ ลูอิส ส่วน โฮสพ่อชื่อนีล
โฮสเทคแคร์ดีมากๆ รู้สึกเหมือนเราเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวนี้ชั่วขณะหนึ่ง อยากได้อะไรก็บอกเขาเขาจะหาให้
อยากกินอะไรเขาก็ทำให้ โฮสดีมากๆจนเกรงใจ โฮสบอกสามารถกินของที่อยู่ในตู้เย็นได้ตามสบาย
แต่ก็เกรงใจไม่กล้ากินมาก ทั้งๆที่ความรู้สึกจริงๆอยากโซ้ยให้หมดตู้เย็นไปเลยยยยยยยยยยยยยย
….โรงเรียนที่เราไปเรียนคือ Ashburton college
เราชอบโรงเรียนนี้มากดูสงบๆและสวยดี ที่สำคัญ นักเรียนเค้าก็ไม่แออัดเท่าที่ไทยด้วยอยู่ที่พันนิดๆ
ไม่ถึงขนาดสองสามพันแบบโรงเรียนที่ไทย เพื่อนๆก็อัธยาศัยดีมากด้วย เมื่อเรามาโรงเรียนสิ่งที่จะได้ทำคือ
เรียนภาษาอังกฤษปรับพื้นฐานก่อนในช่วงเช้า ไปทานอาหารกลางวันกับบัดดี้และเข้า Normal Classes
ในตอนบ่ายเราได้บัดดี้สองคนชื่อ เอมี่ กับ ลิบบี้ เป็นเพื่อนชาวนิวซีแลนด์ที่จะคอยดูแลเราตอนอยู่ที่
โรงเรียนสองคนนี้ก็ดูแลเทคแคร์ดีแต่บางครั้งก็โหดไปหน่อยจนเราหนีไปหลบที่อื่น มานึกตอนนี้ก็รู้สึกผิดมากๆๆ
เพราะสองคนนี้นิสัยดีและเซนซิทีพ มากจริงๆ เราได้รู้จักเพื่อนมากมายที่โรงเรียนแห่งนี้ได้เจอกับสิ่งใหม่ๆ
ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ได้ประสบการณ์และความทรงจำที่ดีมากจริงๆ มิตรภาพที่ดีจากเพื่อนๆ และโฮสที่น่ารัก
ทุกๆวัน โฮสจะทำอาหารกลางวัน ให้เอามาโรงเรียนเสมอ ทุกวันนี้เวลากินข้าวที่โรงเรียนยังแอบนึกถึง
อาหารกลางวันง่ายๆ แซนวิช ผลไม้ เค้กและคุกกี้ โลเคชั่นก็สบายๆ กลางสนามหญ้า สนามรักบี้ที่โรงเรียน
แอชเบอตัน เสียงพูดคุยของเพื่อนๆและไลฟ์สไตล์ของเด็กแอชเบอตันหลายๆคน ไหนจะห้องเรียนคณิตที่
แสนน่าเบื่อแต่ก็ทำให้สนุกขึ้นมาได้ หรือแอบกินขนมกับเพื่อนในชั้นเรียนวิทย์ หรือ คาบดราม่าที่ได้เล่นเกมส์
และ มีความทรงจำดีมากมาย หรือ จะเป็นห้องเรียนดนตรีที่ครึกครื้นไปทั้งห้อง คลาสเย็บปักถักร้อยที่นั่งตัด
กางเกงลายสตรอวเบอรี่สีชมพูขึ้นมาได้ตั้ง 1 ตัว ทุกๆอย่างยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำไม่เคยจางหายไป
ที่เราอยากบอกคืออย่ากลัวเลยที่จะพูดภาษาอังกฤษเราก็ไม่เก่งเหมือนกัน แต่เราก็ฝึกฝนและพยายาม
จนอยู่รอดมาได้ 9 อาทิตย์ แม้ช่วงแรกๆจะท้ออยู่บ้างที่ฟังสำเนียงคนนิวซีแลนด์ไม่ค่อยออก เช่นคำว่า Yes
เราอ่านและออกเสียงคือเยส แต่ คนนิวซีแลนด์อ่าน ยีส เราแบบอ้ากก ปวดหัว แต่รู้สึกดีหน่อยตอนอยู่กับโฮส
เพราะโฮสเราเป็นคนอังกฤษสำเนียงฟังง่าย
เรายังคงจำได้ทุกๆอย่าง มันเป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ เราเชื่อว่าเพื่อนๆที่เคยไปกับยูซีอีหลายคนก็คงจะได้
ความทรงจำดีๆกลับมาเช่นกัน และยังคงจำมันได้จนถึงทุกวันนี้ ทุกฉากทุกตอนทุกวันนี้เรานั่งนึกยังคิดถึง
ทุกทุกคนเลย
ในวันสุดท้ายของการอยู่นิวซีแลนด์โฮสและบัดดี้เรามาส่งที่หน้าโรงเรียนเพื่อขึ้นรถบัสไปสนามบิน เป็นช่วงเวลา
แห่งการดราม่า จำได้ว่ามองไปรอบๆก็เจอแต่คนร้องไห้กอดคอกันเตรียมจากลาไปในที่ที่ไกลแสนไกลลล…
ในตอนนั้นเป็นเวลาที่เศร้ามากจริงๆ ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ในตอนนั้นอยากขอเวลาอยู่ต่ออีกซักนิดแต่ก็ทำ
ไม่ได้พอขึ้นรถบัสมาแล้วยังร้องต่อ พอถึงสนามบินหลายๆคนก็เริ่มดีขึ้น ในตอนนั้นเป็นเวลาเย็นๆแล้ว ทุกคนเริ่ม
หลับพักผ่อน ยังเหลือเวลาอีก 12 – 13 ชม. ที่จะได้อยู่กับเพื่อนคนไทย เพราะเมื่อถึงไทย ต่างคนต่างก็ต้อง
แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง เพื่อนคนไทยก็สนิท และรัก ไม่แพ้เพื่อนที่นิวซีแลนด์เลย การเดินทาง
ครั้งนี้เป็นความทรงจำที่มีค่าและ มีความหมายมาก ได้อะไรหลายๆอย่างกลับมาตั้งมากมาย มิตรภาพ เพื่อน
ประสบการณ์ ถ้าเพื่อนๆมีโอกาส ก็ไปกับโครงการนี้เถอะค่ะ ดีมากจริงๆ ^^