ออสซี่ที่รัก

สวัสดีค่ะ ด.ญ.รักษณา   บุญเจริญ

ไปประเทศ Australia เมื่อเดือนตุลาม 2555ค่ะ

คิดถึง T.Tassi นะค้า

ในที่สุดวันที่ฉันเฝ้ารอก็มาถึง วันที่ 9 ตุลาคม 2555  เวลา 14.00  ณ สนามบินสุวรรณภูมิ  เป็นสถานที่ที่จะนำฉันและอีก 22 ชีวิตไปสู่  Brisbane Airport   ย้อนไปก่อนจะขึ้นเครื่องทุกคนได้ทำการร่ำลากับบรรดาญาติๆและพ่อแม่กันอย่างสนุกสนาน มีความสุข ดีใจ เศร้าศร้อย ? เอ๊ะ! ยังไง  ประมาณว่าภูมิใจน้ำตาตื้นตันรึเปล่า ตอนกำลังเดินเข้านั้นฉันแอบใจหายนิดหน่อย เพราะไม่เคยจากครอบครัวนานขนาดนี้  แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันบรรยายไม่ถูก จะเศร้าก็เกือบเศร้า แต่รู้สึกภูมิใจที่จะได้โบยบินออกจากบ้านด้วยตัวเองครั้งแรก

พวกเรานั่งเครื่องบินสายการบิน Singapore airline โดยมาเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินชางกี ประเทศสิงคโปร์ ก่อนนั้นทุกคนยังไม่ค่อยสนิทเท่าไรนัก แต่รู้สึกว่าความสัมพันธ์มันจะเริ่มมีมาก

ขึ้นที่สนามบินนี้แหละนะ       และแล้วพวกเราก็ได้ก้าวขาแตะเมือง Brisbane เป็นครั้งแรกประมาณ 9 โมงเห็นจะได้ จากนั้นก็ขึ้นรถทัวร์ที่จะนำเราไปสู่ Noosa ก็มาถึง พวกเรานั่งรถเที่ยวรอบเมืองกันก่อน เมืองนี้มีทะเลล้อมรอบ  ทะเลที่นั่นสวยมากกกกกกกกกกกจริงๆ แถมในเมืองยังมีแม่น้ำไหลลงทะเลอีก เป็นเมืองในฝันของฉันเลยล่ะ ประมาณบ่ายสาม ก็มาถึงโรงเรียนที่พวกเราจะไปอยู่ นั่นก็คือ St.Teresa  Catholic State Noosaville เพื่อรับฟังคำแนะนำจากครูใหญ่และนั่งรอโฮสต์ ทุกคนตื่นเต้นมากที่จะได้เจอโฮสต์ของตัวเอง และในที่สุดโฮสต์ฉันก็มา ฉันได้อยู่กับน้องซอ น้องม.1 ที่เก่งมาก -0-  โฮสต์ใจดีมาก เค้าก็ถามฉันต่างๆ นาๆ ซึ่งพวกเราก็ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง เพราะสำเนียงออสเตรเลียนั้นฟังยากเหลือเกิ๊นนนนนนน  TT^TT

พอมาถึงบ้าน บ้านโฮสเป็นบ้านชั้นเดียว  ไม่ใหญ่มาก มีสระว่ายน้ำ (อาจจะไม่ค่อยสะอาดนัก) ที่บ้านมีหมา 2 ตัวชื่อเดซี่กับโคลววี่    โฮสมีลูก 2 คน คนแรกอายุ 4 ขวบชื่อ Gisele แต่ฉลาดเกินกว่า 4

ขวบ  เธอชอบสัตว์มาก ขนาดจิ้งจกยังเรียกให้ดู o_O (ตอนกินข้าวซะด้วย)  และ Xantie 1 ขวบ

เช้าวันต่อมาฉันก็ไปโรงเรียน ฉันตื่นเต้นมากเลย วันนี้จะได้เจอบัดดี้วันแรก พอครูอะไรซักอย่างเรียกชื่อ หัวใจเนี่ยแทบจะระเบิดออกจากตัวกระจายเป็นโกโก้ครั้น  > <  ก็ไม่รู้จะคุยอะไรกันดี แต่นานๆไปก็เริ่มคุยกันได้ ไม่ค่อยเกร็งเท่าไร Buddy ชื่อ Sharnea ก็พาไปแนะนำเพื่อนในกลุ่ม แล้วคำทักทายคำแรกของพวกเขาคืออะไรรู้มั้ย  เค้าถามว่า “ประเทศคุณเป็นเมืองหนาวเหรอ ทำไมใส่เสื้อแขนยาวกระโปรงยาว” และทำหน้าแบบ ใสซื่อจริงๆ เจอแบบนี้ สตั๊นท์ไปล้านวิ เราก็ได้แต่บอกว่า I don’t know = = วันแรกจำหน้าและชื่อบัดดี้ไม่ได้ด้วย นับประสาอะไรกับเพื่อนนับสิบ! สะต๊อบ สะเติ๊บ ไหนไม่รู้ คูเป้อ ฮัดสัน ฮ้ะ! มินิคูเป้อเรอะ – [ ] – ปารีส เบียนน่า  ซ่าร่า โอ้จอร์ชชชชชชชช

พอคุณบัดดี้คนสวยพาชมโรงเรียนเสร็จสรรพ นางก็ชวนมานั่งกินข้าวเที่ยงใต้ร่มไม้อันร่มรื่น(?) แล้วก็ถามอะไรต่อมิอะไรไม่รู้ เราก็ yes มันทุกประโยคซะเลย บรรยากาศในโรงเรียนจะเป็นตึกชั้นเดียว มีห้องไม่มาก แต่ก็กว้างพอสมควร ห้องเรียนน่าเรียนมากด้วย คัลเลอร์ฟูล สุดๆ ข้างล่างจะเป็นสนามซอฟต์บอลกว้างมาก ถึงมากที่สุด และถัดจากนั้นเป็นป่า ป่า และป่า ! กะจะไม่ให้เด็กโดดเรียนเลยเหรอ? 555  แล้วโรงเรียนนี้ก็จะเน้นกีฬา ดังนั้นเด็กนักเรียนที่บาดเจ็บเข้าเฝือกนู่นนี่นั่นก็มีเกลื่อนโรงเรียนเต็มไปหมด ถือเป็นเรื่องธรรมดามาก   ชีวิตประจำวันของฉันก็จะเป็นแบบนี้ทุกวัน ตอนเช้าเรียนปรับพื้นฐาน พอสายเรียนกับบัดดี้ และซ้อมการแสดงวัน  UCE night กลับมาก็จะต้องเขียนไดอารี่ทุกวันเป็นภาษาอังกฤษ  และวันไหนที่ออกไปทัศนศึกษา(เที่ยว) ก็จะไม่ได้เรียน ฉันรู้สึกเสียดายมากเพราะอยากเรียนกับบัดดี้ทุกวันเลย ในห้องเรียนทุกคนน่ารักและเกรียนมาก ตอนนั้นฉันเริ่มจะจำเพื่อนในกลุ่มของเจ๊ชาร์เนียได้แล้ว มีอยู่วันนึงฉันงอนบัดและผองเพื่อนและแอบย้ายไปเรียนห้องของเพื่อนคนนึง (หลิว นภัสมน ขอบคุณที่ให้ยืมเพื่อนบัดของเธอนะ กร๊ากกกก :D)  เหตุเกิดจากเค้าไม่สนใจฉันและปล่อยให้อยู่กับเพื่อนคนไทยอีกคนนึง TT^TT  เพื่อนคนไทยคนนั้นมาบอกว่า วันที่ฉันหนีไปเรียนห้องอื่น บัดดี้เรียกหาฉันตลอดเลย 55 เขินนนน  เป็นห่วงล่ะสิ เชอะๆๆ  แล้วก็มีวันนึงเป็นวันกำเนิดโรงเรียน คือ  จะไม่มีเรียน ทุกชีวิตก็จะใส่ชุดไปรท์เวทมาแบบฟรีสไตล์เว่อร์ คือแต่ละคนนี่แบบออกจากบ้านปรึกษาพ่อแม่มายัง =  =;; ชุดนึงมีครบทุกสีง่ะ มีการแสดงหลากหลาย

สร้างสรรค์และเกรียนกว่าเด็กไทยอีก ที่ St. กังนัมสไตล์โคตรบูมอะ เต้นกันทุกเช้าค่ำ

  

ส่วนตอนอยู่กับโฮสต์ ใจดีมาก พาไปเที่ยวทุกเสาร์อาทิตย์เลย  และงกด้วย ขนาดไปห้างยังพกข้าวกล่อง+กระติกน้ำไป ซาบซึ้งจริงๆ ครับ แหม่  เวลากลับมาบ้านฉันกับซอก็มักจะทักทายหมาก่อนคน เพราะเล่นกับคนทีไรคุณเธอก็จะชักชวนไปจับจิ้งจกประจำ พูดถึงอาหารแล้ว อาหารเช้าเหมือนจะเพอร์เฟ็กต์ที่สุด คือคอนเฟลกกับนม เพราะมื้ออื่นมันจะพิสดาร และส่วนมากจะไม่อร่อย   แต่กินไม่หมด Mom ก็ไม่ว่า แต่ก็เกรงใจอยู่

 

 

 

Goodbye Noosa and St Teresa. :”)

         ฉันพยายามไม่คิดถึงวันที่จะต้องกลับเพราะอยากใช้เวลาที่นี่ให้มีความสุขที่สุด  แต่ยังไงงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา ถึงแม้ฉันพยายามจะไม่คิดถึงมันแต่มันก็เดินมาถึงอยู่ดี  วันพฤหัส วันสุดท้ายของการเรียนในห้อง พวกเราได้เรียนคาบเดียว (โชคดีที่เป็นวิชาเลข เพราะเราจะดูฉลาดในทันทีเมื่ออยู่เมืองนอก เค้ายังเรียนสมการเชิงเส้นตัวแปรเดียวอยู่เลย เกรด 8 นะ เกรด 8 คือเทียบเท่า ม.2  และแน่นอน พอถึงคาบฉันก็นั่งโง่เหมือนเดิม เหอๆ)  เพราะต้องไปทำกิจกรรมอื่นอีก ฉันเลยพยายามใช้เวลาในห้องให้คุ้มค่าที่สุด และ วันต่อมา เป็นวัน Thai Presentation + UCE nigh พวกเราจะได้ใส่ชุดสวยๆ ได้แสดงวัฒนธรรมไทย ตอนเช้าก็มีโชว์เพลงในหลวงของแผ่นดิน+ระบำ 4 ภาค ต่อหน้าประชากรทั้งโรงเรียน  เพลงในหลวงนี่ฉันคิดเองนะ เรียกเสียงปรบมือได้มากด้วย  ทุกคนประทับใจมาก ต่อมาก็กินข้าวกับบัดดี้แอนด์เดอะแก๊งค์ และไปรำวงมาตรฐานกับบรรดาบัดดี้ และนั่นเป็นเวลาสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่กับชาร์เนียและผองเพื่อน!!! TT^TT     ฉันใจหายมาก เพิ่งรำลึกได้ว่า มันเป็นวันสุดท้ายที่ต้องจากที่นี่แล้ว ตอนบ่ายฉันร่ำลาบัดดี้อีกครั้งและไปส่งที่รถโรงเรียน แต่นั่งคุยกันอยู่ดีๆก็มีน้ำใสๆไหลลงอาบแก้ม ฉันร้องไห้ บร๊ะเจ้า! คุณบัดดี้แทนที่จะได้กลับบ้านเลยต้องมานั่งปลอบฉัน                         อยู่ข้างป้ายรถบัส จำได้ว่ามีครูประจำชั้นด้วย อายจัง

                ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะรักทุกคนที่นี่มากขนาดนี้  ความจริงบัดดี้ของฉัน

ก็ไม่ได้ดีอะไรมากไม่ได้เทคแคร์ฉันมากเท่าคนอื่นๆ แต่ยังไงฉันก็ยังรักบัดดี้และ

เพื่อนๆ 8.2 ทุกคนอยู่ดี   ตลอดทุกช่วงเวลาที่ผ่านมามันทำให้ฉันมีความสุขมาก

และไม่คิดว่าจะได้เจอที่ไหนอีกแล้ว  ฉันกลับมาบ้านนั่งร้องไห้ตลอดโฮสต์ก็เข้า

มาถาม และ ช่วยปลอบใจ…. แล้วฉันก็นึกได้ว่า   พรุ่งนี้ เราจะต้องจากโฮสต์ จาก

Noosa และมะรืน เราจะจากเพื่อนๆ  โครงการ  UCE  ไปแล้ว   ฉันกะว่าจะไม่ร้อง

อีก แต่ไม่เลย   คืนวันเสาร์พวกเรามาเจอกันที่โรงเรียน ร่ำลาโฮสต์ และ  แน่นอน

ฉันร้องไห้อีกจนได้  ก่อนจะขึ้นรถ พวกเราทั้ง 22 คนก็พร้อมใจลงมานอนกอดพื้น

โรงเรียนกัน   (มันช่าง….-___- อบอุ่นจริงๆ ให้ตาย!)     และสัญญาว่า  ชั่วชีวิตนี้

จะไม่มีวันลืมสถานที่แห่งนี้………….

….รถทัวร์เคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนเวลาทุ่มครึ่ง รถคันเดิมที่นำเรามาที่นี่ และตอนนี้มันก็จะพาเราไปจากที่นี่!

บรรยากาศบนรถ  แตกต่างจากขามามาก ทุกคนร้องไห้กันหมด TT_TT

 

Finally UCE Australia group visit

          เครื่องบินสายการบิน Singapore Airline ลงจอดเทียบท่า ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ฉันและเพื่อนๆไม่มีใครอยากจะลุกจากที่นั่ง  กลัวว่าออกจากที่นี่ไปแล้วจะไม่มีวันได้เจอกันอีก  พวกเราเดินออกมาพร้อมกับความสำเร็จ และประสบการณ์ที่ไม่เคยได้รับจากที่ไหน ความรู้สึกนี้มันตื้นตันจนน้ำตาซึม และการจากลาก็เริ่มต้นอีกครั้ง น้ำตาไหลจนได้  การจากลาครั้งนี้เป็นครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ไม่ใช่แค่จากเพื่อนๆ แต่เราจาก Noosa และSt Teresa สถานทีที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำล้ำค่า Host Family ที่แสนใจดีและอุตส่าห์ฝากขวดน้ำกับข้าวกล่องให้เรากิน เพราะกลัวจะหิวระหว่างนั่งรถ TT_____TT และเข้าใจเราถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก แต่ทุกคนก็ยังอยู่ใต้ผืนฟ้าเดียวกัน อยู่ในดาวเคราะห์ดวงเดียวกัน และฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง ถ้าหากเขา และ เรา ยังมีชีวิตอยู่ ปาฏิหาริย์ก็ต้องชักนำให้พบกันอีก

     “…รักโครงการเยาวชนยูซีอี รักนูซ่า รักเซนต์ เทเรซ่า

    รักเพื่อนๆทุกคน ทั้งซีกโลกโน้น และซีกโลกนี้ 

    ระยะเวลา 3 สัปดาห์นี้มันเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก

    ของคนที่ได้เป็นเพื่อนกัน แต่ถึงแม้พวกเราจะได้

    อยู่ร่วมกัน แค่ระยะเวลาอันน้อยนิด…

    แต่ความรู้สึกผูกพันกันนี้เหมือน พวกเรารู้จัก สนิทสนม

    กันมาเป็นแรมปี และฉันจะเก็บช่วงเวลาประทับใจนี้ไว้ตราบนานเท่านาน………”